Linda Hrönn Þórisdóttir

Ja-há, mjög langt síðan ég skrifaði hér síðast.  Það er svo sannarlega ekki vegna þess að ég hef ekkert að skrifa um - síður en svo.  Margt hefur verið um að vera - tvær Hafnarfjarðarferðir með stuttu millibili, fermingarundirbúningur hafinn og nóg að stússast dags daglega.  Það má þó segja að hugurinn hafi haft hvað mest að gera að undanförnu og enga hvíld fengið. 

Það er svo sem ósköp eðlilegt þegar um svona mikilfenglegan og einstaklega gáfaðan hug er að ræða en fyrr má nú aldeilis vera þegar hann unnir sér engrar hvíldar.  Það sem haldið hefur umræddum hug einstaklega uppteknum upp á síðkastið er sú hringekkja sem við upplifum þessa dagana. 

Þinn hugur svo víða um veröldu fer,

þú virðist ei skilja hvað næst þér er.

Þig dreymir um sumardýrð sólgullins lands,

en sérð ekki fegurð þíns heimaranns.

Ef sýnist þér tilveran grettin og grá,

og gleðinni lokið og ekkert að þrá,

þá forðast skalt götunnar glymjandi hó,

en gæfunnar leita í kyrrð og ró.

Já – gakk til þíns heima, þó húsið sé lágt,

því heima er flest sem þú hjartfólgnast átt.

Ef virðist þér örðugt og viðsjált um geim,

Þá veldu þér götu sem liggur heim.

Þú leitar oft gæfunnar langt yfir skammt,

þú leitar í fjarlægð en átt hana samt,

nei – vel skal þess gæta hún oftast nær er,

í umhverfi þínu hið næst þér.

                                                    Tryggvi Þorsteinsson

Þessi frábæri texti er í miklu uppáhaldi hjá mér og mér finnst hann eiga vel við núna.  Við hringsnúumst sem sagt í ákvarðanatöku um hvort við verðum áfram hér fyrir norðan eða hvort við séum alkomin heim í sumar. 

Og það er ekki nóg að við látum hug segja til um hvað úr verður heldur eru fjölmargir utanaðkomandi þættir sem spila inn í.  Atvinna, leigjendur og leiguverð eru þættir sem taka þarf í reikninginn.  En það er orðið nokkuð öruggt að við munum eiga norðlenskt sumar með skóginn við túnfótinn og er alveg ljóst að skógarferðirnar með nesti og teppi að vopni verða fjölmargar í sumar.

Hver sem lendingin verður, þá verðum við mjög sátt og ánægð - það eru svo sannarlega forréttindi að líða vel á báðum stöðum.

Það er nú ekki annað hægt en að hrósa þessari blessuðu kreppu.  Þrautseigjan er svo mikil í henni að hún hættir ekki fyrr en hún snertir örugglega alla á tilfinnanlega mikinn hátt.  Hún hefur sem sagt  hafið innreið sína hingað í sveitina í sífellt meira magni.  Og hún er dugleg að láta minnast sín því ef maður telur sig geta bjargað hlutunum þrátt fyrir að hún sé til staðar, þá finnur hún nýja veika bletti á manni svo maður verði örugglega fyrir miklum áhrifum hennar.

Annars finnst mér þetta grátbroslegt að mörgu leyti.  Landsbyggðin naut ekki mjög mikils góðs af þessu svokallaða góðæri og græddi ekki mikið á því.  En nú þegar því er lokið verðum við hins vegar að taka skellinn eins og allir hinir.  Skellurinn kom ekki eins hratt niður hér á Hólum þar sem uppsveiflan hafði verið að mestu á höfuðborgarsvæðinu, en hann hefur nú komið smátt og smátt.  Hólaskóli sem er helsta lífæðin hér á svæðinu þarf að skera mikið niður í starfsemi sinni.  Sá niðurskurður mun koma illa við allt mannlífið hér á staðnum sem eiga allt sitt undir starfsemi skólans á einn eða annan hátt.

Hér á Hólum eiga í kringum 100 manns fasta búsetu og um vetrartímann bætast í kringum 100 manns við.  Svona lítið samfélag er auðvitað mjög brothætt ef breytingar eru miklar á rekstri skólans og lítið þarf til að það sundrist.  Þó svo sumir sækjast sérstaklega eftir því að geta búið hérna á þessum yndislega stað, þá þarf að sjálfsögðu að taka tillit til atvinnumöguleika á svæðinu auk þess sem íbúðaverðið þarf að vera samkeppnishæft.  Um leið og þessar forsendur eru brostnar þurfa íbúar tilneyddir í mörgum tilfellum að leita annað.

Það er einlæg von mín að hið frábæra mannlíf hér á Hólum fái áfram að blómstra í skugga kreppunnar og riðlist ekki í sundur.  Því það tekur alltaf tíma að byggja slíkt upp aftur.

Höfum öll hugfast að við getum stjórnað kreppunni á alla vega einn hátt - við látum hana ekki komast í hjörtu okkar

Hafið það sem allra best með sól í hjarta og söng á vörum

Jæja, aldeilis kominn tími á nýtt blogg.  Nýja árið komið vel af stað, reyndar með veikindum á heimilinu.  Eftir einstaklega yndislega jólahátíð þá herjaði gubbupest á alla heimilismeðlimi með tilheyrandi afleiðingum.  Aníta og Bjarni fengu pestina fyrst, svo heilsuðu Sindri og Elsa nýja árinu með uppköstum og svo lokuðum við hjónin hringnum með því að vera gubbandi fyrstu daga ársins.  En við skruppum suður um daginn yfir helgi og áttum ljómandi góðar stundir með fjölskyldunni.  Alltaf jafn gott að koma suður en alltaf jafn erfitt að kveðja og halda heim á leið.  Nú eru Aníta og Sindri búin að næla sér í hita og hósta og flatmaga í foreldranna rúmi og láta dekra við sig meðan litla krílið heldur áfram að æfa sig á gólfinu og skjóta sér horna á milli.  Hún er byrjuð að fá graut sem henni líkar ágætlega og sættir sig við gulrótarmauk.  Ávaxtamaukið vill hún hins vegar ekki fá.  Fyrsta tönnin brýst í gegn líklega á næstunni og hún segir mammmmmmmma, mammmmm allan daginn. 

Fyrir jólin 2007 flutti ég hugvekju í Hóladómkirkju þar sem ég fjallaði meðal annars um hversu þakklát við mættum vera fyrir að búa á Íslandi.  Þá höfðu nýlega borist gögn um það að mestu lífsgæðin væru hér á landi og Ísland því best í heimi.  Með þessum titli fælist þó sú ábyrgð að hlúa að þeim sem hefðu það ekki eins gott og við.  Ég veit ekki hvar Ísland myndi skora á sama lista núna því samfélagið eins og við höfum alltaf þekkt það hefur tekið miklum breytingum á undanförnum mánuðum.  Þessar breytingar á samfélaginu snerta okkur öll á einhvern hátt og sumir eiga mjög erfitt vegna þeirra.

En þó að Ísland sé ekki endilega lengur best í heimi þegar kemur að efnahagsmálum og ótrúlega furðulegum aðgerðum ríkisvalda finn ég enn fyrir miklu þakklæti fyrir að búa á Íslandi.  Ég er þakklát fyrir að búa ekki á Gaza þar sem fjöldi saklauss fólks lætur lífið vegna trúarbragða.  Þakklát fyrir að búa ekki í einhverju þeirra fjölda landa sem ríkir vatnsskortur heldur get skrúfað frá krananum og drukkið eins mikið vatn og ég vil.  Þakklát fyrir að búa ekki í Ameríku þar sem ég get verið handtekin fyrir að skilja barnið mitt eftir úti í vagni.  Þakklát fyrir að búa ekki í Kína þar sem ég mætti einungis eiga eitt barn.  Þakklát fyrir að búa ekki í svo fjölmennu landi að hvert mannslíf er lítið metið.  Þakklát fyrir að veikindin sem herja á heimilið eru bara gubbupest og flensa.

Með kæru þakklæti

Úff, hvar á ég að byrja?  Það er búið að vera svo mikið annríki hjá mér síðustu tvær vikur að ég hef ekkert mátt vera að því að blogga.  Við fórum suður til Hafnarfjarðar fimmtudaginn 4. desember og vorum þar fram á mánudaginn 8. des.  Við náðum ekki að leggja af stað suður fyrr en rúmlega fimm síðdegis og vorum komin um hálftíuleytið suður með matarstoppi í Staðarskála. Ég náði að kasta stuttri kveðju á vinkonur mínar sem voru með mér í Kennó en þær hafði ég ekki hitt síðan áður en ég flutti norður fyrir um 2 1/2 ári síðan með þeirri undantekningu þó að nokkrar þeirra hitti ég í húsdýragarðinum í fyrrasumar.  En það var mjög ánægjulegt að hitta skvísurnar og heyra nýjasta slúðrið og fá fréttir af þessum frábæru stelpum.  En klukkan rúmlega 11 vorum við komin í hlýjuna í Þrastarási hjá mömmu og pabba.  Það er aldeilis mikilvægt að eiga alltaf samastað þar þegar við komum suður og það fer alltaf virkilega vel um stórfjölskylduna þar.

Föstudagurinn fór að mestu í ýmsar útréttingar og ýmislegt þurfti að kaupa fyrir jólin.  Við vorum reyndar búin að kaupa langflestar jólagjafirnar og pakka þeim inn en Anítu vantaði jólakjól og skó, Bjarna Degi vantaði skyrtu og skó og ýmislegt annað þurfti að huga að.  Um kvöldið hitti ég bestu vinkonurnar í saumó hjá Krissu.  Þær eru svo yndislegar þessar elskur og við mættum allar.  Á laugardeginum náðum við að taka það rólega fram eftir degi.  Svo litum við í jólaþorpið í Hafnarfirði sem er mjög flott og mér finnst það aldrei hafa verið flottara en núna.  Svo litum við til Dóru sem leist svo vel á Elsu Margréti sem hún hitti í fyrsta skipti.  Svo tók við jólaboð í Rjúpnasölum.  Við vorum svo heppin að Brynja og Bjartur Bóas voru á landinu og litlu frændsystkini léku sér saman á gólfinu.  Aníta og Sindri fóru í næturgistingu hjá frænkum sínum Helgu og Lilju og nutu sín vel í góðu yfirlæti

Á sunnudaginn var svo jólaboð í Þrastarásnum.  Það vill reyndar svo til að fjölskyldan lendir yfirleitt í einelti í jólaboðum af boðflennu einni sem Hurðarskellir nefnist.  Hann kom færandi hendi með gjafir handa öllum, stórum sem smáum..  Svo óheppilega vildi til að Þórður var einmitt fjarverandi þegar hann átti að fá sína gjöf (það gerist ótrúlega oft þegar Hurðaskellir kemur - tilviljun?) og sögðu Aníta og Sindri að pabbi þeirra væri svo oft að stríða þeim.  Þegar kom að því að ég fékk mína gjöf sagði Hurðaskellir að ég væri búin að vera svo óþekk að það væri óvíst hvort ég ætti skilið að fá gjöf.  Hún yndislega Aníta Sóley mín kom mér til varnar eins og vanalega þegar hún telur sig þurfa að verja mig og sagði að ég væri sko ekki óþekk - ég væri alltaf að verja þau fyrir pabba sínum!  Hmmm, ef fjölskyldan mín þekkti okkur ekki betur, mætti auðveldlega álykta sem svo að heimilið okkar væri stríðsvöllur þar sem ég geng fram fyrir skjöldu til verndar börnum mínum fyrir hræðilegum föður.  En þetta var glæsilegt hlaðborð og svo tróð hljómsveitin Sykur og malt upp og flutti nokkur jólalög.  Við fórum svo í afmælisboð hjá Immu og hittum þar nokkra ættingja Þórðar sem við höfðum ekki hitt lengi.

Á mánudaginn fórum við svo heim eftir sérstaklega ánægjulega daga í Firðinum.  En eins og vanalega tók það marga tíma að komast af stað úr bænum því fleira þurfti að útrétta á leiðinni heim og vorum við komin um hálftíu um kvöldið heim til Hóla.

Strax á þriðjudagsmorguninn fórum við til Akureyrar með leikskólanum og grunnskólanum að sjá leikritið Leppur, Skreppur og jólaskapið sem var virkilega skemmtilegt.  Á miðvikudaginn var piparkökuskreyting í leikskólanum og á fimmtudaginn voru jólatónleikar kórs Hóladómkirkju þar sem Þórður var að syngja.  Á föstudagsmorguninn var ég í skólanum á Hofsósi með Bjarna og entist varla tíminn að föndra allt það skemmtilega sem í boði er.  Ég var svo heppin að kennararnir kepptust um að fá að halda á Elsu Margréti svo við gátum dembt okkur í föndrið.  Eftir hádegi fórum við í Hólaskóla að skera út laufabrauð og steikja - frábær stemning var þar ríkjandi. 

Á laugardaginn spiluðu strákarnir á tvennum tónleikum.  Bjarni spilaði í Hofsósi og svo spiluðu þeir báðir í Hóladómkirkju.  Glæsilegar kaffiveitingar voru á báðum stöðum að tónleikum loknum.  Á sunnudaginn var aðventuhátíð í kirkjunni.  Sindri Gunnar lék fjárhirði í helgileiknum og Aníta söng.  Svo sýndi Sindri einstök tilþrif á þríhorn sem hann lék á og söng um leið.  Svo var aðventukaffi á eftir sem við kvenfélagskonur sáum um.  Það er alveg ljóst að mataræðið er ekki með dönsku ívafi þennan desembermánuðinn.

Í gær fórum við tvær ferðir á Krókinn.  Fyrst fórum við með Elsu Margréti í 6 mánaða skoðun - krílið er orðið hálfsárs, 7640 grömm og 66 cm.  Nú bíður hún bara spennt eftir jólunum því hún fær fyrsta grautinn sinn á aðfangadag þegar við borðum jólagrautinn okkar.  Svo fórum við aftur til að fara með börnin til tannlæknis og Þórður fór í harmonikkutíma á meðan.  Við vorum komin frekar seint til baka svo ég sleppti starfsmannagleði leik- og grunnskólans sem var þá að ljúka.  Í dag er skutl fyrir Anítu til og frá Narfastöðum í afmæli og í kvöld er jólavaka grunnskólans í Hofsósi.  Þar mun Bjarni leika á píanóið og við mætum að sjálfsögðu.  Fyrir vikið missi ég af jólasaumó hjá Örnu Björg í Ásgeirsbrekku. Á föstudaginn er svo jólaball leik- og grunnskólans á Hólum og jólaball grunnskólans í Hofsósi.  Það er því búið að vera nóg að gera hér á bæ.

En þó svo mikið annríki hefur ríkt hér á bæ, þá er þetta yndislegur tími sem ég ætla mér að njóta í botn.  Gleðin jókst enn frekar á heimilinu þegar rauðklæddu boðflennurnar tóku að læðast hér að næturlagi.  Ýmsar væntingar eru hjá Sindra og Anítu um hvað þau fái í skóinn og ýmislegt er lagt á sitt til að tryggja góðan afrakstur.  Aníta taldi sig þurfa að hjálpa Sindra að hátta sig um daginn - til að tryggja það að jólasveinarnir sæju hversu hjálpsöm hún er.  Sindra fannst nú ekkert skemmtilegt að láta Anítu hátta sig - enda töluvert fullorðnari en hún!  Í fyrra kom það í hlut okkar foreldranna að skrifa orðsendingu frá Sindra til jólasveinanna.  ,,Stekkjastaur - þú ert bestur''! stóð á miðanum sem hann fékk.  ,,Giljagaur - þú ert bestur''!  stóð á miðanum til þess næsta og svo koll af kolli. Núna skilur hann eftir hin ýmsu eldhúsáhöld úti í glugga.  Við vorum ekki með neina óhreina þvöru þegar von var á Þvörusleiki svo við urðum að gjöra svo vel að óhreinka hana hið snarasta svo drengurinn gæti blíðkað sveinka.  Sama gilti um pönnuna fyrir Stúf og pottinn fyrir Pottasleiki .  Í morgun spurði kauði mig svo hvort ég gæti ekki hringt í ömmu Elsu og afa Þóri og beðið þau um að senda sér gamla askinn sem þau eiga, svo hann gæti nú dekstrað við Askasleiki í nótt.  Drengurinn verður bara að láta sér disk nægja í þetta sinn.  Já, þetta er mikil góðmennska frá hans bæjardyrum séð en mér finnst þetta vera hinn mesti tækifærissinni - en það er nú líka allt í lagi. 

Þegar ég spurði Anítu í morgun hvað hún hefði fengið í skóinn í nótt, svaraði hún - ,,mamma, ef ég þarf að pissa og vil ekki pissa í mig, hvað geri ég þá?''  Ég svaraði henni þá að hún myndi nú sennilega fara á klósettið.  Þá svaraði hún;  ,,rétt hjá þér, ég fékk klósett í skóinn, Playmóklósett og Sindri fékk Playmóvask.''  Þessir jólasveinar eru nefnilega svo sniðugir að þau fá playmó í  smáskömmtum þessa dagana sem þau svo safna saman.  Gullkornin hrynja gjörsamlega af Anítu Sóleyju þessa dagana.  Þar sem foreldrunum er báðum mjög umhugað um umhverfið þá höfum við sagt dömunni að hún eigi alltaf að slökkva ljósið í herberginu þegar hún er þar ekki.  Auk þess hefur hún fengið fræðslu í leikskólanum sem vinnur að því að fá Grænfánann.  Auk þess hefur ekki farið fram hjá henni umræðan um minnkandi fjárhag hjá öllum fjölskyldum í landinu og um fátæku börnin sem deyja því þau fá ekki mat að borða.  Um daginn slökkti ég ekki ljósið inni í herbergi þar sem ég var að fara þangað strax inn aftur og þá sagði hnátan þessa snilldarsetningu þar sem hún var búin að blanda þessu öllu saman í einn hrærigraut;  ,,Mamma, hvað er að þér, ætlarðu að drepa okkur öll , þú skilur eftir kveikt ljósið!''

Hafið það sem allra best á aðventunni.